της Μαρίας Κορνάρου.
Μέσα στο κλίμα αντιχριστιανικού παροξυσμού που βιώνουμε με την αφορμή της πανδημίας, παρατηρούμε ακόμη πιο καθαρά το παράδοξο που χρόνια τώρα βλέπουμε να συμβαίνει.
Άνθρωποι εντελώς αδιάφοροι για τη χριστιανική ζωή, αμαθείς ως πρός τις αλήθειες της Πίστεως και ενίοτε εχθρικοί προς το χριστιανικό φρόνημα, μπορούν αυτές τις ημέρες που η αντικληρικαλιστική ρητορική έχει την τιμιτική της και το «ξέπλυμα» της ανησυχίας για την ασθένεια να γίνουν απροκάλυπτοι κατήγοροι της Εκκλησίας.
Είναι αλήθεια ότι και σε παλαιότερες εποχές, οι άνθρωποι δεν είχαν πολλές θεολογικές γνώσεις. Γνώριζαν όμως τα βασικά: τα μυστήρια, τη νηστεία, το πρόσφορο, το κάθε Κυριακή και γιορτή στην εκκλησία. Σήμερα, θα έπρεπε με τον καταιγισμό πληροφοριών που μας περιβάλλει, να ζητούμε όλοι να μάθουμε πιο πολλά για την πίστη μας. Κι όμως, εμείς ξεχάσαμε και αυτά που ήξεραν οι παλιότεροι, που τους φανταζόμαστε μόνο αγράμματους και αγαθούς.
Δεν υπήρξε ποτέ άλλη φορά ένας τόσο ευρυμαθής και επιστημονικά μορφωμένος μεγάλος αριθμός ανθρώπων να διαμαρτύρεται για τους παππάδες και το «κουταλάκι» της Θείας Κοινωνίας. Μετά από τόση προσπάθεια εκ μέρους της Εκκλησίας και των ελάχιστων πιστών δημοσίων προσώπων να εξηγήσει τη δισχιλιετή εμπειρία της Εκκλησίας ότι η Θεία Κοινωνία είναι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι ο ΄Ιδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και ότι αυτό είναι μέγα Μυστήριο, σε άσχετους και θορυβώδεις σχολιαστές, νομίζει κανείς ότι είναι χαμένος κόπος.
Όλοι οι συνάνθρωποι μας που βρίσκονται σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση δεν έχουν χάσει τελείως την πίστη τους. Ας μην τους κατηγορούμε για άθεους. Έχουν κρατήσει ένα ψίγμα ελπίδας στο Θεό, ίσα-ίσα για να κρατούν αντίβαρο στο φόβο του θανάτου. Εκτός από τον θάνατο φοβούνται και τον κόσμο. Τι θα πει κόσμος για μας. Ξεχνούν τον “φόβο” του Θεού – Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου – (Ψαλμ. 110,10). Ξεχνούν το φόβο του Θεού για να μη χάσουν την αποδοχή από τον κόσμο. Έτσι η πίστη τους συρρικνώθηκε σε φόβο για το τέλος, φόβο για το πηχτό σκοτάδι που θα επικρατεί όταν σβήσουν τα προσωρινά φώτα του αιώνος τούτου.
Όμως εμείς οι Χριστιανοί γνωριζουμε το παραπέρα, γνωρίζουμε το Θεό και την πραγματική αιώνια ζωή που δεν μία φαντασία ότι υπάρχει, αλλά ένα πραγματικό γεγονός, της οποίας αιώνιας ζωής μία μικρή εμπειρία λαμβάνουμε σε αυτόν τον πρόσκαιρο βίο.
Ο Κύριος μας και Θεός μας Ιησούς Χριστός μας ήλθε στον κόσμο αυτόν με ανθρώπινη σάρκα, από αγάπη για ολους και για τον καθένα μας προσωπικά και ελευθέρωσε από τα δεσμά του κόσμου τούτου, της φθοράς και του θανάτου.
Όμως δεν αναφέραμε όλα αυτά τα παράνω ούτε με διάθεση κάποιας κατηγορίας στους συνανθρώπους μας ούτε με διάθεση κάποιας φαρισαϊκής ανωτερότητας ημών των Χριστιανών, αλλά με ταπείνωση διότι έχουμε μάθει πολύ καλά ότι μέχρι τέλους της ζωής μας ο Κύριος μας περιμένει να μετανοήσουμε, να επιστρέψουμε στην αγκαλιά της μητέρας μας Εκκλησίας για να “απολαύσουμε” τα ανεκλάλητα αιώνια αγαθά “α οφθαλμός ουκ είδε και ους ούκ ήκουσε και επί καρδίαν ουκ ανέβη α ητοίμασεν ο Κύριος τοις αγαπώσιν Αυτόν” Προς Κορινθίους Α΄ (β΄9).
Πηγή
