Έλλειψη γνησίου εκκλησιαστικού φρονήματος. Πολλοί χριστιανοί σήμερα δεν έχουν πιά γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα η είναι μέσα τους εντελώς ξεθωριασμένο, δηλαδή ανύπαρκτο. Αυτό σημαίνει πως δεν έχουν μέσα τους τη συνείδηση, ότι είναι μέλη της Εκκλησίας, δηλαδή του Χριστού. Αντίθετα μπορεί να έχουν στο έπακρο αναπτυγμένη τη συνείδειση του ότι ανήκουν σε ένα κόμμα, σε ένα σύλλογο, σε μια αθλητική ομάδα, σε ένα συνδικάτο, σε κάποια οργάνωση κοσμική. Για όλα αυτά δείχνουν ζήλο, ενθουσιασμό, ευθιξία, που μπορεί να γίνη και δυναμίτης, που να ανατινάζη όλα στον αέρα για μια στιγμή. Για ένα πράγμα δεν τους νοιάζει καθόλου΄ για την Εκκλησία. Τους είναι ξένη η σχεδόν ξένη. Γι’αυτό και παρουσιάζοναται νωθροί, νωθρότατοι, προκειμένου να αντιδράσουν στην εισβολή του “ταύρου εν υαλοπωλείω”, του Σατανά μέσα στην Εκκλησία διά του “χαράγματος” του “κατατεθέντος σημάτός του”, 666.
Αυτοί οι άνθρωποι και για ζητήματα σαν αυτό που μας απασχολεί εδώ, μιλούν καθησυχαστικά. Δε χρειάζονται φανατισμοί και ακρότητες, Δεν επιτρέπονται σήμερα μεσαιωνισμοί και βυζαντινισμοί. Οι φανατισμοί, λένε, δημιουργούν αναστατώσεις και ταράζουν την κοινή γνώμη. Ο σημερινός άνθρωπος, ισχυρίζονται, έχει άλλες ανάγκες σε σχέση με άλλες εποχές. Δεν του χρειάζονται πολλές θρησκευτικότητες. Δε λέμε, συνεχίζουν, καλές και ωραίες είναι οι παραδόσεις μας, τις οποίες σεβόμαστε, καλή και η Εκκλησία, και αυτή κάποιον καλό σκοπό εξυπηρετεί. Και η Ορθοδοξία προ πάντων σήμερα αποτελεί πολιτιστικό στοιχείο σημαντικώτατο. Έτσι το όλο ενδιαφέρον για την Εκκλησία είναι τύπου φολκλορίκ, με τα κεράκια και τα εικονίσματα τα παλιά, με τα κτίσματα τα παλαικά, με τα κειμήλια τα αρχαία κλπ, κλπ. Και όταν φτάσουμε σε φλέγοντα ζητήματα, όπως το 666, εκεί πιά αρχίζουν τις ειρωνείες και ούτε λίγο ούτε πολύ βλέπουν τους πιστούς, που αντιδρούν, κάτι σαν τρελλούς, κάτι σαν αφηνιασμένα από τυφλόν και παράλογο φανατισμό όντα, έξω από χρόνο και τόπο. Το ερώτημα είναι, ποιος έχει δίκαιο, αυτοί οι άνθρωποι η οι άγιοι Πατέρες; Η φωνή του Θεού μέσα από τη Γραφή και την παράδοση της Εκκλησίας μας η οι κήρυκες ενός δικής τους κατασκευής και εμπνεύσεως χριστιανισμού που να κάνη για κάθε χρήση;
ⴕ Ιερομονάχου π.Ευσεβίου (Βίττη), “Ομιλίες Πνευματικής Οικοδομής, Αποκάλυψη, Τόμος Γ΄”.
