…με τη σκέψη ότι, αν εμείς οι μοναχοί που απαρνηθήκαμε τον κόσμο δεν σωζόμαστε, τότε τι γίνεται γενικότερα στον κόσμο;
Έτσι βαθμηδόν μεγάλωνε η θλίψη μου και άρχισα να χύνω δάκρυα απογνώσεως. Και να, πέρυσι ενώ βρισκόμουν στην απελπισία αυτή, εξαντλημένος από το κλάμα, ξαπλωμένος καταγής, εμφανίσθηκε ο Κύριος και με ρώτησε: Γιατί θρηνείς έτσι… ;
Εγώ σιώπησα μην μπορώντας να ατενίσω τον εμφανισθέντα… δεν γνωρίζεις ότι Εγώ θα κρίνω τον κόσμο ;…
Εγώ πάλι σιώπησα παραμένοντας πρηνής…
ο Κύριος μου λέει: Θα ελεήσω κάθε άνθρωπο που επικαλέσθηκε τον Θεό έστω και μια φορά στη ζωή του….
μου ήρθε τότε η σκέψη: Τότε, γιατί εμείς πάσχουμε έτσι καθημερινά;
ο Κύριος στην κίνηση αυτή της σκέψεώς μου απήντησε: Εκείνοι που πάσχουν για την εντολή μου, στη Βασιλεία των Ουρανών θα είναι φίλοι μου, ενώ τους άλλους μόνο θα τους ελεήσω. και ο Κύριος έφυγε.
