«Δεν ξέρω αύριο, αγαπητοί μου, τι μέρες έρχονται και τι θα μας επιβάλουν να κάνουμε. Ας προσέξουμε»
Ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης π. Αθανάσιος Μυτιληναίος με τις φωτισμένες ομιλίες του έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνοντας την πλάνη που εκπορεύεται από τον διαχριστιανικό και διαθρησκειακό Οικουμενισμό, ο οποίος επιχειρεί να στηρίξει την ένωση εκείνων που δεν ενώνονται, να μείξει τα άμικτα.
Ο λόγος του Γέροντα αποδομεί και κατακρημνίζει τα άνομα συγκρητιστικά σχέδια, ιεραρχών που έχουν εκκλίνει της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας και Πίστης των Αγίων Πατέρων:
«Αυτήν την έννοια έχει εξάλλου η ευχή της Εκκλησίας μας: «Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως». Προσέξτε αυτό γιατί έχει γίνει μεγάλη κατάχρησις επάνω σε αυτήν την ευχή της Εκκλησίας μας και πολλοί τη χρησιμοποιούν, προπαντός ο Οικουμενισμός, για να στηρίξει την ένωση εκείνων που δεν ενώνονται. Να μείξει τα άμικτα.
Τι εννοεί εδώ: «ένωση των Εκκλησιών» και «της των πάντων ενώσεως» και «ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών». Βεβαίως δεν εννοεί τις εκκλησίες που βρίσκονται στην αίρεση· γιατί αυτές πια δεν είναι εκκλησίες. Δεν μπορούμε να μιλάμε ότι οι Προτεστάντες είναι εκκλησίες ή εκκλησία. Δεν είναι πια. Αλλά εννοεί, όταν λέει εδώ «ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών», εννοεί τις τοπικές εκκλησίες, τις πάντοτε όμως ορθόδοξες. Η εκκλησία των Αθηνών, η εκκλησία της Θεσσαλονίκης, η εκκλησία της Λαρίσης. Δηλαδή αυτό που ο Απόστολος γράφει: «Την επιστολή μου τη στέλνω προς την Εκκλησία των Κορινθίων, στην Εκκλησία των Θεσσαλονικέων, στην Εκκλησία των Εφεσίων, των Ρωμαίων κ.ο.κ.». Είναι οι τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες. Αυτές πρέπει να έχουν ειρήνη ανάμεσά τους, ευστάθεια στην πίστη και ένωση στον κοινό σκοπό της Εκκλησίας.
Αυτό σημαίνει και το «ὁμοθυμαδόν» που αναγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Αυτό που εύχεται η Εκκλησία μας. Και δεν είναι να ενωθεί η ορθόδοξη Εκκλησία με τη ρωμαιοκαθολική και με τους προτεστάντες, που δεν είναι Εκκλησία, το ξαναλέγω. Είναι κοινότητες. Είναι χίλια κομμάτια οι άνθρωποι αυτοί, χίλια κομμάτια. «Και μετά ενούμενες», ας το πούμε όπως το λένε, για να χρησιμοποιήσουμε τη γλώσσα τους, «οι τρεις ομολογίες», μετά να αρχίσουμε να κάνουμε και πειράματα, γιατί έχουνε γίνει, «να αρχίσουμε να ενούμεθα με τους Βουδιστές, τον Μωαμεθανισμό και ό,τι άλλο…». Για να κάνουμε μια παγκόσμια θρησκεία, η οποία… τι θα είναι αυτή; Σώζει; Το κριτήριο είναι: Σώζει; Προφανώς όχι. Πάντα να το ξέρετε. Ό,τι ακούτε ότι ανακατεύεται, θα ρωτάτε: «Αυτό τελικά σώζει;»
Αλλά επειδή έγινε αυτή η εκτροπή, η Εκκλησία μας πια βρέθηκε σε έναν χώρο κοινωνιστικό, έφυγε από τον κύριο σκοπό της ως προσευχομένη και ως προσδοκώσα, αναμένουσα τη Δευτέρα του Χριστού παρουσία, έχασε τα νερά της, έχασε τον προσανατολισμό της, γι΄αυτό μιλάμε… να ενωθούμε όλοι για να έχουμε ειρήνη, να μην έχουμε φατρίες, να μην έχουμε θρησκευτικούς πολέμους, δηλαδή σε ένα επίπεδο κοινωνιστικό. Σώζει αυτό; Όχι. Συνεπώς αφού δεν σώζει, είναι απορριπτέον.
Κι ας προσέξουμε, γιατί δεν ξέρω αύριο, αγαπητοί μου, τι μέρες έρχονται και τι θα μας επιβάλουν να κάνουμε. Ας προσέξουμε…»
π. Αθανάσιος Μυτιληναίος
Μία θρησκεία μόνο είναι, η Ορθόδοξος χριστιανική Θρησκεία. Και το πνεύμα αυτό το ορθόδοξον είναι το αληθές. Τα άλλα πνεύματα είναι πνεύματα πλάνης και οι διδασκαλίες τους είναι μπερδεμένες.
Πρέπει να δούμε που είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία. Εγώ την έχω ζήσει και την ξέρω, με τη χάρη του Θεού. Και έχω ζήσει, μέσα σε αγίους ανθρώπους, που πέφτουν, στο πνεύμα αυτό της αληθείας. Υπάρχουν πολλά φώτα που βλέπει κανείς και εντυπωσιάζεται. Μα ένα είναι το Φως το Αληθινό. Πρέπει να τα σκεφτούμε αυτά.
(Άγιος Πορφύριος)
… ζητούμε την ένωση των ανθρώπων διά της Παγκοσμιοποιήσεως, στην κοινωνική ένωση, στην εμπορική ένωση, στην πολιτισμική ένωση και, προπαντώς, εις την θρησκευτική ένωση, αυτό που ακριβώς λέμε Οικουμενισμός. Στη χοάνη αυτή να ρίξουμε όλες τις θρησκείες, να βγάλουμε αυτό που λέμε Οικουμενισμός. Θέτουμε, λοιπόν, «εκ ποδών» τον Θεόν, που σταμάτησε την πυργοποιΐα, τότε, και μας έδωσε την Πεντηκοστή. Τον διώχνουμε τον Θεό, δεν τον χρειαζόμαστε τον Θεό. Αυτή η ενότητα είναι ακραιφνώς, ακραιφνώς δαιμονική.
(Από ομιλία π. Αθαν. Μυτιληναίου για την Πεντηκοστή – ο Οικουμενισμός)
Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα και εγώ σαν τέκνον Της…
…Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωση, επειδή είναι πολύ σεμνή.
Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεό, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.
Επίσης, ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμία έλλειψη. Η μόνη έλλειψη που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψη σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί. Όμως, δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει.
(Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τους ψευδοχριστιανισμούς, διά τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών (ανθρωπισμών), με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι φευδοχριστιανισμοί, όλες οι ψευδοεκκλησίες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεση παραπλεύρως εις την άλλην αίρεση. Το κοινόν ευαγγελικό όνομά των είναι η παναίρεσις.
(Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)
Ο Οικουμενισμός έχει πνεύμα πονηρίας και κυριαρχείται από ακάθαρτα πνεύματα.
( Αγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης)