Τις προάλλες συναντήθηκα με ένα γέροντα που αγαπώ πολύ. Είδες ποτέ τον Χριστό γέροντα τον ρώτησα. “Ναι πάτερ μου” μονολόγησε με συστολή. “Πως είναι γέροντα;” Όπως στα Ευαγγέλια πάτερ μου, αγνός αγαθός, απλός και προσιτός”. “Και πότε συνέβη αυτό;” ήταν η επόμενη γεμάτο θάμβος ερώτηση μου. “Όταν αγάπησα πολύ δίχως να περιμένω τίποτα πάτερ μου”, ψιθύρισε με χαμηλωμένα τα μάτια του που είχαν πλημμυρίσει ερωτικά δάκρυα για τον Χριστό του. “Άδειασα σαν άνθρωπος και γέμισα από Χριστό. Τα έδωσα όλα και δεν πήρα τίποτα. Τότε έρχεται Εκείνος, όταν του μοιάσεις”. Αυτή η φράση “Ο Χριστός έρχεται μέσα μας, όταν του μοιάσουμε” σκαρφάλωσε μέσα στα πιο δύσβατα μονοπάτια της καρδιάς μου και άνοιξε χώρο μέσα μου. Ναι η αγάπη. Εκείνη που ξέρει να θυσιάζεται και να χάνει. Να τα δίνει όλα χωρίς να κρατάει λογαριασμό. Εκείνη που πεθαίνει για να ζήσει ο άλλος. Που προδίδεται, σταυρώνεται και όμως συγχωρεί. Που ξέρει να λέει και να το εννοεί, πάρε τον παράδεισο μου και δος μου την “κόλαση” σου …
