Ο Άγιος Παΐσιος αποκαλύπτει στον Ανέστη Μαυροκέφαλο τα γεγονότα που θα προηγηθούν της παράδοσης της Κωνσταντινούπολης στους Έλληνες, όπως επίσης και ορισμένα από εκείνα που θα ακολουθήσουν.
Καθώς η καταγωγή μας είναι απ’ την Καππαδοκία και η μία γιαγιά μας κατάγεται απ’ το χωριό του Γέροντα, απ’ τα Φάρασα, ενώ η άλλη απ’ την Καισάρεια, έχουμε κοινές ρίζες με το Γέροντα, και επειδή εκείνα τα μέρη μας πονάνε ιδιαίτερα τώρα που είναι σε ξένα χέρια, ρωτούσα συνέχεια το Γέροντα για την Τουρκία, τι θα γίνει με τον Ελληνισμό και άλλα σχετικά.
Κάποτε, είχα πάει στο Γέροντα με ένα φίλο μου και εκεί συναντήσαμε μία παρέα από πέντε παιδιά. Τότε, ρώτησα το Γέροντα ποιές προέβλεπε να είναι οι εξελίξεις σχετικά με την Τουρκία. “Γέροντα”, του λέω, “απ’ την Αλεξανδρούπολη είμαστε. Μήπως μας πιάσει η μπόρα κατά κει;” Μου απαντά: “Κοίταξε να δεις. Οι Τούρκοι δε θα μπουν στην Αλεξανδρούπολη. Θα κάνουν μόνο μία πρόκληση στην Ελλάδα, που θα έχει σχέση με την αιγιαλίτιδα ζώνη. Και εμάς θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι”.
Μετά ρωτάω: “Γέροντα, πώς θα καταλάβω εγώ ότι θα είμαστε κοντά στον πόλεμο;” “Όταν”, λέει, “θα ακούσεις την τηλεόραση να γίνεται θέμα για τα μίλια, για την επέκταση των μιλίων (της αιγιαλίτιδας ζώνης) από 6 σε 12 μίλια, τότε από πίσω έρχεται ο πόλεμος. Ακολουθεί”. Λέω: “Και ποια κράτη θα συμμετέχουν;” “Κοίταξε, μετά την πρόκληση των Τούρκων, θα κατεβούν οι Ρώσοι στα Στενά. Όχι για να βοηθήσουν εμάς. Αυτοί θα έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά, χωρίς να το θέλουν, θα βοηθάνε εμάς. Τότε, οι Τούρκοι για να υπερασπισθούν τα Στενά, που είναι στρατηγικής σημασίας, θα συγκεντρώσουν εκεί και άλλα στρατεύματα. Παράλληλα δε, θα αποσύρουν δυνάμεις από καταληφθέντα εδάφη. Όμως, θα δουν τότε τα άλλα κράτη της Ευρώπης, συγκεκριμένα η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία και άλλα έξι-εφτά κράτη της ΕΟΚ, ότι η Ρωσία θα αρπάξει μέρη, οπότε θα πουν: “Δεν πάμε κι εμείς εκεί πέρα, μήπως πάρουμε κανένα κομμάτι;” Όλοι, όμως, θα κυνηγούν τη μερίδα του λέοντος. Έτσι, θα μπουν και οι Ευρωπαίοι στον πόλεμο”.
Σ’ αυτό το σημείο ρωτάω: “Εμείς, τι θα κάνουμε; Ο ελληνικός στρατός θα πάρει μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο;” “Όχι” λέει. “Θα βγάλει η κυβέρνηση απόφαση να μη στείλει στρατό. Θα κρατήσει στρατό μόνο στα σύνορα. Και θα είναι μεγάλη ευλογία που δε θα πάρει μέρος. Γιατί, όποιος πάρει μέρος σ’ αυτόν τον πόλεμο, χάθηκε… Τότε, επειδή στην Ελλάδα ο κόσμος θα φοβηθεί, πολλοί θα στραφούν προς την Εκκλησία, προς τον Θεό, και θα μετανοήσουν. Γι’ αυτό, επειδή θα υπάρξει μετάνοια, δε θα πάθουμε κακό οι Έλληνες. Ο Θεός θα λυπηθεί την Ελλάδα, επειδή ο κόσμος θα στραφεί προς την Εκκλησία, προς το Μοναχισμό και θα αρχίσουν να προσεύχονται. Και θα Βαπτισθούν πολλοί Τούρκοι. Τότε, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θα συμβάλει ως μεσάζοντας, να δοθεί η Πόλη στην Ελλάδα. Είναι ευλαβής, είναι καλός”. “Γέροντα”, τον ρωτάω μετά, “την Πόλη θα την δώσουν σ’ εμάς;” “Θα την δώσουν σε μας, όχι επειδή θα το θέλουν, αλλά επειδή αυτή η λύση θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Τότε θα το καταλάβουν αυτό. Αυτά που σου λέω, μην τα πεις σε κανένα. Θα σε βγάλουν τρελλό. Γιατί δεν είναι ώριμες οι συγκυρίες ακόμα. Τότε θα το καταλάβεις”. Αυτή η συζήτηση με το Γέροντα έγινε το 1991, όταν υπηρετούσα στο στρατό.
‘Αλλη φορά, ο Γέροντας είπε: “Η διοίκηση της Πόλης, από μας, θα είναι και στρατιωτική και πολιτική”. Γνώρισα και τρεις αξιωματικούς που είχαν πάει στο Γέροντα. Απ’ τους τρεις αξιωματικούς ο ένας έλεγε: “Μόνο σε μένα ο Γέροντας είπε πως θα είμαι διοικητής στρατιωτικού τμήματος στην Πόλη. Στους άλλους δεν ανέφερε τίποτε”.
Κάποια άλλη παρέα είχε πάει στο Γέροντα. Ένας απ’ αυτούς σπούδαζε πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης. Σε μια στιγμή, γυρίζει ο Γέροντας, τον δείχνει με το δάκτυλο – αυτός, σημειωτέον, πήγαινε στο Γέροντα για πρώτη φορά – και του λέει: “Εσύ, σαν πολιτικός μηχανικός, θα συμβάλεις στην ανοικοδόμηση της Πόλης, γιατί η Πόλη θα ανοικοδομηθεί απ’ την αρχή”. Γύρισε και τον έδειξε με το δάκτυλο μπροστά σε όλους. Το παιδί, τότε, ήταν φοιτητής. Μετά, ο Γέροντας γυρίζει σε μένα και λέει: “Κι εσύ, Ανέστη, θα πας στην Πόλη. Κι εσείς οι δύο – έδειξε εμένα και τον φίλο μου – θα πάτε στην Πόλη, αλλά για άλλο σκοπό”. Δε μου τον φανέρωσε το σκοπό. Μετά απ’ αυτό, μου μπήκε η επιθυμία να μάθω τουρκικά.
Μια άλλη φορά που είχα πάει στο κελλί του Γέροντα, έτυχε να είναι μέσα ένας πρώην μουσουλμάνος από τη Θράκη. Τον πιάνω και του λέω: “Εσύ πώς συνέβη και ήλθες εδώ, στο Γέροντα;” Σταύρο τον έλεγαν. “Άσε”, λέει, “κάτσε να σου πω. Ο Γέροντας μας έκανε ένα πολύ μεγάλο θαύμα και πίστεψε όλη η οικογένειά μου. Μετά ήλθε στο χωριό και φρόντισε να Βαπτισθούμε”.
Και σε άλλη επίσκεψή μας στην Παναγούδα, ήταν παρών και ο μουσουλμάνος που Βαφτίσθηκε, ο Σταύρος. Τότε, πάλι μας ανέφερε ο Γέροντας για τα γεγονότα, πώς θα εξελιχθούν με την Κωνσταντινούπολη. Και όταν έφθασε στο σημείο που θα πονέσει η Ελλάδα και είπε ότι, εμάς, θα μας αγγίξει η πείνα, λέει ο κύριος Σταύρος: “Γέροντα, να κρατήσω ένα σακκί αλεύρι για να μπορέσω ν’ αντιμετωπίσω εκείνη την περίοδο και να μην πεινάσουν τα παιδιά;” “Όχι”, του λέει, “μην παίρνεις, γιατί ο γείτονάς σου θα έχει αλεύρι και θα σου δώσει”! Δηλαδή, προείδε ο Γέροντας ποιός θα βοηθήσει τον κύριο Σταύρο στην περίοδο της πείνας. Εκείνος φυσικά θα ζει σε χωριό. Τώρα, εμείς που ζούμε στις πόλεις, θα πούμε το ψωμί ψωμάκι. Γι’ αυτό, άλλη φορά, ο Γέροντας έλεγε: “Να έχετε ένα κτηματάκι και λίγο να το καλλιεργείτε. Κοντά σε σας, θα βοηθήσετε και κάποιον που δεν θα έχει”.
Περιοδικό: “Παρακαταθήκη”
Ενότητα: “Ορθόδοξη Μαρτυρία”
Τεύχος 48, Μάϊος-Ιούνιος 2006
H Τουρκία θα διαλυθεί…
του Αθανασίου Ρακοβαλή
Θα µπει ελληνικός στρατός στην Πόλη … η Τουρκία. θα διαλυθεί …
Έβλεπε, χρόνια πριν, τις δυσκολίες και την θύελλα που πάει να ξεσπάσει και να καλύψει την γη και ήθελε να µας στηρίξει πνευματικά για να µην δειλιάσουμε όταν βρεθούμε μέσα στην δαιμονική μπόρα. Μας έδειχνε την ευτυχή κατάληξη. Έλεγε, «μετά την μπόρα την δαιμονική θα έρθει η λιακάδα η Θεϊκή».
Προσέξτε όµως κάτι ακόµα παρακαλώ. Προσέξτε την γενναιοδωρία του γέροντα, που µιµείται τον Θεό, τον Κύριο ηµών Ιησού Χριστό. Τι του ζήτησα εγώ; .. λίγα λόγια, κάποιες κουβέντες. Τι µου χάρισε αυτός; … Μία ανυπολόγιστη εμπειρία! Τι πνευματικός πλούτος ! τι γενναιοδωρία ! Τι αγάπη !
Τι να πρωτοθαυµάσει κανείς; … Την παρρησία είχε προς τον Θεό; … Με µία µικρή, ελάχιστης διάρκειας, ολόθερµη προσευχή µέσα από την φλεγόµενη από αγάπη καρδιά του, πως ‘συγκινούσε’ τον Θεό ! Τι να θαυµάσουµε, τον άγιο ή τον Θεό; … την παρρησία του ανθρώπου ή την συγκατάβαση του Θεού; …. για τι µέγεθος συγκατάβασης µιλάµε; … Πως ο Θεός καταδέχεται και πόσο συγκαταβαίνει στον άνθρωπο; … Νομίζω ότι τα μεγέθη συντρίβουν την λογική µας. Την τόσο μικρόψυχη και φτηνή λογική µας που δεν μπορεί να εννοήσει την αγάπη του Θεού.
Ο Άγιος είναι ένα θαυμαστό πράγμα, ο Θεός όμως είναι το όντως θαύμα.! Η αγάπη των Αγίων είναι πέλαγος ατελείωτο, θάλασσα ταπείνωσης, φωτιά θαυμαστή, όμως συγκρινόμενη µε τον Θεό είναι µία σπίθα μπροστά στον ήλιο.
Ο άνθρωπος αγαπά, ο Θεός είναι αγάπη. Μεγάλη, τεράστια οντολογική διαφορά
Σιγά- σιγά, λίγο- λίγο, έσβησε, χάθηκε … αποτραβήχτηκε … ή µάλλον έκλεισε η αντίληψή µου. Το δώρο τελείωσε.
Τι άφησε πίσω του; … ευγνωμοσύνη, βαθειά ικανοποίηση, γιατρειά, βεβαιότητα, γνώση …. Μια μόνιμη αλλοίωση στην συνείδηση, αφοβία για την μοίρα του κόσμου, χαρά για την βέβαιη ολοκληρωτική συντριβή του κακού .. χαρά για την αιώνια ζωή που µας χαρίζει…. χαρά γιατί είναι τόσο καλός και µας αγαπά τόσο πολύ …
Σήμερα βέβαια έχει αλλάξει η πνευματική µου κατάσταση. Έχασα την θερμάστρα που µε «θέρμαινε» πνευματικά και ψυχράνθηκα. Λόγω της αμέλειάς µου. Το μέγεθος της αμαρτίας µου είναι ανάλογο του μεγέθους της δωρεάς. Σας παρακαλώ ευχηθείτε για µένα και μνημονεύετε µε στις Θείες Λειτουργίες που κάνετε.
Αφού λοιπόν προσπάθησα να σας μεταφέρω το πνευματικό μέγεθος του γέροντα Παϊσίου, θα ήθελα να καταθέσω στην αγάπη σας κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα, µία προφητεία που έχει σχέση µε την εποχή και όπως εγώ το νοιώθω, θα έχει ίσως σχέση και µε την ζωή µας. Μία προφητεία όπως την άκουσα µε τα αυτιά µου από το στόμα του αγίου γέροντος Παϊσίου, πριν περίπου είκοσι πέντε (25) χρόνια. Τότε που ο κόσμος δεν ήταν σε «βρασμό» όπως σήμερα.
Ήταν απόγευμα και συζητούσαμε οι δύο µας στην αυλή της Παναγούδας για διάφορα θέματα. Πρέπει να ήταν γύρω στο 1991. Μου λέει µία στιγμή ο γέροντας. « … σε μερικούς δεν συμφέρει να υπάρχει η Ελλάδα … οι εχθροί µας θέλουν να µας ξεσκίσουν και οι φίλοι µας να µας τσαλακώσουν … δεν πειράζει όμως έχουν οι άνθρωποι τα σχέδια τους έχει και ο Θεός τα δικά του …. στο τέλος θα φέρει έτσι τα συμφέροντα των μεγάλων που θα αναγκαστούν να µας βοηθήσουν … όχι από φιλία ή δικαιοσύνη αλλά γιατί έτσι θα φέρει ο Θεός τα συμφέροντα τους …. Θα πολεμούν μεταξύ τους και δεν θα μπορεί να νικήσει ο ένας τον άλλο και θα πουν … την Πόλη ( Κωνσταντινούπολη) ούτε εμείς θα την πάρουμε ούτε εσείς …. Θα την δώσουμε στους Έλληνες. …. και θα µπει ελληνικός στρατός στην Πόλη χωρίς να πολεμήσει … η Τουρκία. θα διαλυθεί … θα κάνουν κράτος και οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι» Αυτό ξεπερνούσε και την πιο καλπάζουσα φαντασία. Όμως το είπε ο γέροντας… θυμήθηκα τόσα περιστατικά από την ασήμαντη ζωή µου που µου είχε προείπει Αυτός που «βλέπει» το μέλλον, το ασήμαντο μέλλον ενός ανθρώπου δεν μπορεί να «δεί» το μέλλον της πατρίδας µου;… θυμήθηκα τότε που µας έλεγε ότι θα διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση, « … σάπισαν τα δίχτυα που κρατούσαν τον λαό .. δεν μπορούν να τα κουµαντάρουν …. Θα διαλυθεί , θα πέσει ο κομμουνισμός ….» µας έλεγε. Και τότε µου φάνηκαν απίστευτα. Η Σοβιετική ‘Ένωση ήταν µια κραταιά αυτοκρατορία που ήλεγχε τον μισό κόσμο… ήταν δυνατόν να πέσει;…. αναρωτιόμουν µε κάποια αμφιβολία. Και να που ο γέροντας είχε ξανά δίκαιο. Να, που βγήκε πάλι αληθινός ο λόγος του. Δεν πέρασαν πάνω από δέκα χρόνια και τα λόγια του επαληθεύθηκαν στο ακέραιο. … να τώρα που µου προλέγει την διάλυση της Τουρκίας και την ανάκτηση της Πόλης από τους Έλληνες … Απίθανο µε την τότε, (γιατί έχουν περάσει 25 χρόνια περίπου), αλλά και την σημερινή κατάσταση… Θα ξαναγυρίσει ο ελληνισμός στις πανάρχαιες προγονικές του εστίες! …
Το βράδυ σκεφτόμουνα αυτά που µου είπε … καλά, λέω … εμείς οι Έλληνες που ζούμε στην Ελλάδα αριθμούμε δέκα περίπου εκατομμύρια. Ο πληθυσμός της Πόλης είναι μεγαλύτερος. Και να µας την δώσουν την Πόλη , πως θα καταφέρουμε να τους κυβερνήσουμε; … την άλλη ημέρα το πρωί κατέβηκα ξανά κάτω στην Παναγούδα µε αυτόν τον λογισμό στο κεφάλι … να τι µου είπε.; «ένα είναι ότι θα πεθάνουν πολλοί και από χολέρα που θα πέσει στη Πόλη , το άλλο είναι ότι εμάς θα µας δώσουν µόνο την Ευρωπαϊκή μεριά και θα περάσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην Ασιατική πλευρά… ο λογισμός µου λέει ότι αυτό θα το κάνουν για να είναι τα στενά διεθνή … και το τρίτο είναι ότι θα βαπτιστούν πολλοί και θα γίνουν Χριστιανοί. … Με την βοήθεια αυτών θα κυβερνήσουμε την Πόλη …» αυτά µου είπε …
Μετά που έφυγα άρχισα να «σκαλίζω» λίγο το θέμα. Να τι βρήκα. Στην Τουρκία υπάρχουν είκοσι εκατομμύρια περίπου Αλεβίτες ή Μπεκτασήδες όπως λέγονται και µε άλλο όνομα. Αυτοί έχουν κάνει μέχρι και επίσημη αίτηση στον ΟΗΕ για να αναγνωρισθούν σαν διαφορετική θρησκευτική μειονότητα και ζητούσαν να τους επιτραπεί να έχουν τα δικά τους ιερά γιατί ΔΕΝ θέλουν να πηγαίνουν στο τζαμί. Δεν θεωρούν δηλαδή τους εαυτούς τους μουσουλμάνους. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των Αλεβιτών; Συμπάθεια για τους Έλληνες, τους Γιουνάν ( = Ίωνες ) όπως µας αποκαλούν µε το αρχαίο όνομά µας. Διαβάζουν και αγαπούν τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, πιστεύουν σε µια Αγία Τριάδα, όχι βέβαια µε τον τρόπο που πιστεύουν οι ορθόδοξοι, αλλά και αυτή η απλή συνωνυμία κάτι δείχνει. Νομίζω ότι αυτοί είναι που θα ξαναβαπτιστούν Χριστιανοί, όπως είπε ο γέροντας. Λέω ότι θα ξαναβαπτιστούν Χριστιανοί γιατί ο πληθυσμός της Τουρκίας µε ασιατικά χαρακτηριστικά είναι λίγος και βρίσκεται συγκεντρωμένος στην περιοχή της Σίβα. Η συντριπτική πλειονότητα είναι εξισλαμισμένοι Ρωµιοί, δηλαδή κάτοικοι της χριστιανικής αυτοκρατορίας που είχε πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Είναι πολλοί που το γνωρίζουν αυτό, κυρίως μεταξύ των μορφωμένων. Μην νομίσετε ότι υποστηρίζω αυτά από ενδόμυχη εθνική υπερηφάνεια. Η σημερινή κατάσταση των Ελλήνων µε κάνει να ντρέπομαι. Παρακαλώ την αγάπη σας να µην µε παρεξηγήσετε. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος. Η εθνική µου ταυτότητα έπεται κατά πολύ της χριστιανικής µου ιδιότητας. Τα υπογραμμίζω αυτά για χάρη της αλήθειας. Για να υπάρχει µία μαρτυρία ότι ο π. Παϊσιος είχε προβλέψει µία τέτοια εξέλιξη και όταν γίνουν αυτά να συνειδητοποιήσουν και οι νέοι µας την μεγάλη αξία της πίστης µας και να στερεωθούν σε αυτήν. Τα λέω για να χαρείτε και εσείς µε το ξαναζωντάνεμα της Ορθοδοξίας στις παλιές της εστίες. Τα λέω για να έχουμε και εμείς την καλή ελπίδα και να µην φοβόμαστε το σκοτάδι που πάει να καλύψει τον κόσμο. Γι’ αυτό τα έλεγε και σε εμάς και ο γέροντας. Γιατί έβλεπε, χρόνια πριν, τις δυσκολίες και την θύελλα που πάει να ξεσπάσει και να καλύψει την γη και ήθελε να µας στηρίξει πνευματικά για να µην δειλιάσουμε όταν βρεθούμε μέσα στην δαιμονική μπόρα. Μας έδειχνε την ευτυχή κατάληξη. Έλεγε, «μετά την μπόρα την δαιμονική θα έρθει η λιακάδα η Θεϊκή». Μας έλεγε ότι ζούμε στα χρόνια του Αντίχριστου αλλά δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι. Μας μιλούσε για την παγκόσμια ηλεκτρονική δικτατορία που στήνεται. Θα σφραγίζουν τους ανθρώπους σαν ζώα, έλεγε. Μας προειδοποιούσε να αντιδράσουμε και να αρνηθούμε αυτό το ηλεκτρονικό σφράγισμα, αυτή την φυλακή. Έλεγε ότι η καλύτερη προετοιμασία για να αντιμετωπίσει κανείς τον Αντίχριστο είναι να ζει πνευματικά, όσο μπορεί περισσότερο. Έλεγε ότι τότε θα γίνονται μεγάλα θαύματα. Θα έχει κανείς ένα μπουκάλι λάδι, µία σακούλα αλεύρι και δεν θα τελειώνουν. Ο Χριστός θα προστατέψει το πλάσμα Του.
Το ότι ο π. Παϊσιος είναι άγιος το ομολογούν όλοι και πρώτα από όλους ό Θεός µε τα θαύματα που κάνει µέσω αυτού. Το πόσο μεγάλος είναι, δεν ξέρω αν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Για µένα είναι Μέγας. Αλλά ποιος είμαι εγώ για να έχει σημασία η γνώμη µου; Λένε ότι μόνον ένας άγιος μπορεί να κατανοήσει έναν άλλο άγιο. Και είναι αλήθεια αυτό. Γιατί το πνευματικό ύψος της αγιότητας χάνεται μέσα στα ύψη του ουρανού και δεν φτάνει το δικό µας βλέμμα σε τέτοια ύψη. Το βλέμμα όμως ενός άλλου αγίου φτάνει. Γι’ αυτό θα επικαλεστώ την μαρτυρία του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη, του θαυματουργού και διορατικού, που ήταν σύγχρονος µε εμάς και τον π. Παϊσιο. Τον άγιο Πορφύριο τον έχω γνωρίσει προσωπικά και μάλιστα γιάτρεψε θαυματουργικά το δεξί µου γόνατο και δεν έκανα την εγχείρηση που σχεδίαζα να κάνω.
Ο άγιος Πορφύριος είπε κάποτε µε θαυμασμό σε έναν φίλο µου. « … Αγίους σαν τον π. Παϊσιο φανερώνει ο Θεός στην γη κάθε τετρακόσια (400) χρόνια … »! Πολύ βαρύς ο λόγος! Πολύ μεγάλος ο έπαινος! Και μάλιστα από το στόμα ενός αγίου. Τον ύψωσε πάρα πολύ τον π. Παϊσιο. Τον έβαλε μέσα σε µια φούχτα μεγάλων αγίων ….
Ίσως αυτά που λέγονται και γράφονται για τον γέροντα να φανούν σε μερικούς υπερβολικά. Για µένα όμως είναι πολύ λίγα συγκρινόμενα µε αυτό που ήταν ο π. Παϊσιος. Βλέπουμε µόνο την κορυφή του παγόβουνου. Αγνοούμε το μεγαλύτερο μέρος του που είναι βυθισμένο στην θάλασσα της ταπεινώσεως του. Μάθαμε µόνο αυτά που δεν μπόρεσε να κρύψει.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας. Η ευχή του αγίου γέροντα να µας συνοδεύει όλους µας στην ζωή µας.
Συντάκτης: Αθανάσιος Ρακοβαλής
Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας Μάρτιος 2015
