Από τότε ήρξατο ο Ιησούς κηρύσσειν και λέγειν· μετανοείτε· ήγγικεν γαρ η βασιλεία του Θεού
(Ματθ. 4,17)
Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και Αθεΐα – ΑπιστίαΑλήθεια, ρωτά ο Πασκάλ, αν ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για το Θεό τότε γιατί δεν είναι ευτυχισμένος μακριά απ’ Αυτόν; Ακριβώς γιατί πλάστηκε για το Θεό! Για την αιωνιότητα, την αθανασία, την πέραν του τάφου ζωή. Γι’ αυτό πουθενά αλλού δεν ικανοποιείται. «Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος ισχυρίζεται ότι θα γνωρίσει τα πάντα με τον νου και την επιστήμη, αλλά η γνώση του Θεού παραμένει ανέφικτη γι’ αυτόν, γιατί ο Θεός γνωρίζεται μόνον με αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές. Σ’ αυτές δείχνει ο Κύριος τα Έργα Του, που είναι ακατάληπτα για τον νου μας». (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)
Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Περί Ορθοδόξου ζωής Ο π. Ιουστίνος με το μεγαλύτερο μέρος των φίλων του από τις σπουδές του στην Οξφόρδη, συνέταξε και εξέδωσε την “Χριστιανική ζωή “ ( περιοδικό για τον χριστιανικό πολιτισμό και την εκκλησιαστική ζωή). Ο π. Ιουστίνος, εκτός από την ασκητικότητά του και τον ζήλο του σε κάθε θεάρεστο αγώνα, ήταν επίσης ένθερμος στην εργασία για την αποκάλυψη της αλήθειας και την δημιουργία εκκλησιαστικής συνείδησης στον σερβικό λαό, καθώς και για την δημιουργία ορθοδόξων κριτηρίων εκκλησιαστικότητας… Όλα τα έργα του τότε και κατεξοχήν τα άρθρα του δεν έχασαν ούτε και σήμερα τίποτε από την δροσιά και την ζωντάνια τους, επειδή είναι όλα εμποτισμένα με το αγιοπατερικό, χαριτόβρυτο και ελευθεροποιό Πνεύμα, καθώς και με την αγάπη του για την Εκκλησία του Χριστού και με τον κόπο του για την σωτηρία των ανθρώπων. Καθετί που ήταν αληθινά ανθρώπινο, αυθεντικά ορθόδοξο και εκκλησιαστικό, αν και φαινόταν δυσχερές και δυσάρεστο, έβρισκε απήχηση και υποστήριξη στο έντυπο αυτό του πατρός Ιουστίνου και των συνεργατών του. “Είναι εύκολο να είσαι ρωμαιοκαθολικός”, έγραφε τότε ο αββάς Ιουστίνος, “ακόμη πιο εύκολο να είσαι προτεστάντης, αλλά είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς Ορθόδοξος. Διότι το να είσαι Ορθόδοξος σημαίνει να βρίσκεσαι σε αδιάκοπο αγώνα από τον άνθρωπο στον Θεάνθρωπο, να είσαι σε διαρκή ανάπλαση του εαυτού σου με τις θεανθρώπινες αρετές “. Σε ορισμένους όμως εκκλησιαστικούς ανθρώπους, όπως και σ εκείνους στις υψηλότερες θέσεις, τοιούτου είδους ή παραπλήσια δραστηριότητα δεν τους ευχαριστούσε. …
Σημειώνει ο ίδιος:”… Ο,τιδήποτε είναι του Χριστού είναι λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου… Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι τόσο άγια, τόσο εξαγνισμένη, τόσο χαριτωμένη και υπεράνω ανθρώπων, ώστε καθετί που είναι της Εκκλησίας πρέπει να προσεγγίζεται μετά φόβο Θεού και πίστεως, διότι εγγίζει τον ζώντα Κύριο Ιησού. Η “Χριστιανική ζωή ” αδίστακτα συνιστά τέτοια ιερατική και ορθόδοξη μέθοδο και εργασία μέσα στην Εκκλησία. Αδιάλειπτα ομολογεί ότι ο Κύριος Ιησούς με το Πνεύμα το Άγιο και μέσω των Αγίων Πατέρων καθοδηγεί την Εκκλησία. Δεν κηρύττουμε τον εαυτό μας, αλλά τον Κύριο Ιησού Χριστό μέσω των Αγίων Πατέρων ‘ γι αυτό και την “Χριστιανική ζωή ” δεν την συμπαθούν αυτοί που κηρύττουν τους εαυτούς τους, αυτοί οι οποίοι το είναι τους το τοποθετούν στην θέση των αγίων Πατέρων, αυτοί οι οποίοι το αιώνιο το παραλλάσσουν με το παροδικό. Εμείς δεν θα πάψουμε να υποστηρίζουμε ότι στην Εκκλησία πολύ καλά σκέφτονται οι άγιοι Πατέρες, διότι με το Πνεύμα το Άγιο συλλογίζονται. Υπάρχουν κάποιοι που ζητούν μεταρρύθμιση στην Εκκλησία και δεν αντιλαμβάνονται ότι ο μοντέρνος μετασχηματισμός είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία το ίδιο με την παραμόρφωση… Ο ορθόδοξος δρόμος φανερώθηκε σ΄ εμάς μέσω των αγίων, για την μεταμόρφωση του ανθρωπίνου προσώπου και της κοινωνίας. Μετάπλασε πιο πριν τον εαυτό σου με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, και ο ίδιος ο Κύριος μέσω σου θα μεταβάλει και τους άλλους. Επειδή απομακρυνθήκαμε από τους αναντικατάστατους ορθόδοξους αγίους μας, πατέρες και ασκητές, μολυνθήκαμε από την επιδερμική και αποφλοιωμένη δυτική μεταρρύθμιση. Ξεχάσαμε την εντολή:”καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον.”(Ρωμ.ιβ’ 2). … Δεν άργησε να επαληθευθεί στον πιστό δούλο του Χριστού πατέρα Ιουστίνο η αγιογραφική και αγιοπατερικη αλήθεια, ότι δηλαδή: “Η δικαιοσύνη πορεύεται πάνω στα βήματα των βασάνων. “Όλοι οι άνθρωποι του Θεού, και ιδιαιτέρως οι διαπρύσιοι και φλογεροί εργάτες στον αμπελώνα του Κυρίου, από τα αποστολικά χρόνια μέχρι τις ημέρες μας πάντοτε περνούσαν από θλίψεις, πειρασμούς και βάσανα. Υπερασπίζοντας και ομολογώντας την αλήθεια του Θεού ανέκαθεν συναντούσαν γύρω από τον εαυτό τους αντιθέσεις και οξύτητες. Γιατί η αρετή είναι δύσκολο και τραχύ επίτευγμα για τους ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να την υπομείνουν με αυτοπροαίρετο κόπο και θυσία. Γι αυτό είναι η μοίρα όλων των ενάρετων και ζηλωτών ανθρώπων στο έργο του Θεού να συναντούν ως επί το πλείστον εμπόδια και αντιδράσεις γύρω τους και στο τέλος να τους κατατρέχουν. Έτσι έγινε και με τον πατέρα Ιουστίνο. Το καλοκαίρι του 1927, αν και τυπικά μόνο “μετατέθηκε”, ωστόσο στην πραγματικότητα εκδιώχθηκε στο Πρίζρεν … Σε άρθρο που γράφτηκε με αφορμή αυτό το γεγονός ο πατήρ Ιουστίνος ούτε λυπάται ούτε θλίβεται εξ αιτίας του προσωπικού του διωγμού και των ταλαιπωριών του:” Ο άνθρωπος καταδιώκει τον άνθρωπο, ο σκώρος διώκει τον σκώρο”, έγραφε ο αββάς. “Τί το παράξενο σε αυτό; Τίποτα”. …“Μπορώ να υπερασπιστώ τον δρόμο τον οποίον ακολουθώ, όχι γιατί αυτός είναι δικός μου, αλλά διότι είναι δικός Του, του Χριστού, επειδή Αυτός τον αποκάλυψε, τον βάδισε και τον καθιέρωσε. Αυτός είναι ο πρώτος και μοναδικός δρόμος από την δυσώδη άβυσσο της γης μέχρι την κορυφή του ευώδους ουρανού. Πρώτος και αποκλειστικός και άλλος δεν υπάρχει. Όλοι οι άλλοι δρόμοι οδηγούν στο ερμητικό αδιέξοδο της φρίκης. Η οδός Του είναι το δικό Του ανεξάντλητο και αδιατίμητο θεανθρώπινο πρόσωπο…. Αυτός ο δρόμος του Χριστού αναβλύζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία με το Πνεύμα το Άγιο, διά μέσου των αγίων Πατέρων. Εάν εγώ είμαι ο Ιωνάς στο πλοιάριο της σερβικής Εκκλησίας, πετάξτε με στην θάλασσα. Μόνο ας γαληνέψει η θαλασσοταραχή, μόνο ας σωθεί το πλοίο. Εμένα ίσως το φιλόξενο κήτος με δεχθεί στα έγκατα του, και όταν προσταχθεί, με εκβάλλει στην ξηρά. Καλώς ήρθε κάθε βάσανο χάριν του απειραγάθου Κυρίου Ιησού. Όσο περισσότερες ταλαιπωρίες προκαλούν θόρυβο στην πίστη μου, τόσο περισσότερο αυτή δυναμώνει στην καρδιά μου. Για τον χριστιανό οι θλίψεις είναι καθαρτήριο και επιπροσθέτως αναπτέρωση για την ψυχή του και αναψυχή και αναζωογόνηση. Στον αγώνα για την Ορθοδοξία ακολούθησα πιστά τον αγιοπατερικό δρόμο της ορθόδοξης αλήθειας του Χριστού και ποτέ δεν έγινα αρεστός στους ανθρώπους, διότι, αν ήμουν ευχάριστος στους ανθρώπους, τότε δεν θα ήμουν ούτε ο έσχατος δούλος του Κυρίου. Είμαι επιπλέον πεπεισμένος ότι μόνο με την προσήλωση στην αγιοπατερική αντίληψη και την ασκητική θεώρηση της Ορθοδοξίας μπορεί να ξαναζωντανέψει η ρυπαρή και παραμελημένη αίσθηση της εκκλησιαστικότητας μας. Ενώ οι άνθρωποι ξεσπούν επάνω μας και οι αμαρτίες μέσα μας, η φιλόθεη ορθόδοξη ψυχή λαχταρά συν πάσι τοις αγίοις την καθολική χαρά στην πολύπαθη Εκκλησία μας, ποθώντας και προσφεύγοντας προσευχητικά σε λυγμούς”: “Της Παναγίας ενδόξου, υπερευλογημένης, αχράντου, δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων των αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα. Σοι, Κύριε!”. Βίος του οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, π. Αθανασίου Γιεφτιτς, σελ 107, εκδόσεις Ν. Παναγόπουλου
Ο Θεός, παρατηρούσε ο Γέροντας, εργάζεται μυστικά, δεν θέλει να επηρεάσει την ελευθερία του ανθρώπου. Ο Πανάγαθος Κύριος γνωρίζει και ρυθμίζει τα πάντα, αλλά δεν θέλει να φαίνεται. Αν έκανε τα έργα Του με τρόπο φανερό – εκκωφαντικό θα μας ανάγκαζε να Τον αποδεχτούμε. Αν πάλι επιδίωκε να συμμορφώσει, θέλοντας και μη, τον καθέναν, παρατηρούσε ο π. Πορφύριος, τότε ο Ίδιος θα έφευγε από το δρόμο που έχει χαράξει (δηλ. το δρόμο της ελευθερίας). Ο Θεός σέβεται το αυτεξούσιο του ανθρώπου και δεν το ακυρώνει ποτέ, δεν μας εξαναγκάζει να γίνουμε καλοί, ούτε μας πειθαναγκάζει να Τον υπακούουμε. «Ο άνθρωπος» δίδασκε ο π. Πορφύριος «είναι ελεύθερος να διαλέξει το ένα ή το άλλο… Ο Θεός εργάζεται μυστικά. Δε θέλει νάα επηρεάσει του ανθρώπου την ελευθερία. Τα φέρνει έτσι και σιγά-σιγά-σιγά-σιγά πάει ο άνθρωπος εκεί που πρέπει». Τούτο το θεϊκό δώρο της προσωπικής ελευθερίας του καθενός είναι απαραβίαστο όχι μόνο από τους άλλους ανθρώπους, αλλά και από Αυτόν τον Θεό. Απόσπασμα από τό Βιβλίο: Η θεραπεία τής ψυχής κατά τόν Γέροντα Πορφύριο. Β΄ Εκδοση επηυξημένη (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου).
